انتخاب پرتفوی بهینه با استفاده از مدل برنامه ریزی توافقی در بورس اوراق بهادار تهران

تاکنون مدل‌های مختلفی در زمینه انتخاب پرتفوی بهینه برای سرمایه‌گذاران، ارائه‌شده است. اکثر قریب به اتفاق این مد‌ل‌ها در نهایت با ارائه مجموعه‌ای از پرتفوی‌های موجود در مرز‌کارا، فرآیند انتخاب را به پایان می‌رسانند و در بهترین حالت در ادامه فرآیند، با استخراج تابع مطلوبیت با توجه به ترجیحات سرمایه‌گذار از طریق گفتگوهای تعاملی تا حد امکان پرتفوی بهینه را متناسب با موقعیت‌های مالی و ویژگی‌های رفتاری و روانی افراد تعیین می‌نمایند. در عمل این امر به دلیل تفاوت‌های موجود در تابع مطلوبیت افراد بسیار مشکل و زمان‌بر می‌باشد. این مسئله، جایگاه مدل برنامه‌ریزی توافقی و قابلیت‌های ویژه مجموعه توافقی را به‌عنوان یکی از مدل‌های موجود در تصمیم‌گیری چند معیاره در انتخاب سبد سهام بهینه متمایز می‌سازد. در پژوهش حاضر، با نمونه‌گیری تصادفی به انتخاب تعداد 20 شرکت که در سال‌های 97-95 در بورس اوراق بهادار فعال بوده‌اند اقدام گردیده است. با بررسی قدر مطلق تفاضل مجموع شاخص‌های سودآوری و ایمنی حاصل از بهینه‌سازی توابع مطلوبیت سرمایه‌گذاری از طریق مستقیم و مقایسه آن با نتایج حاصل از بهینه‌سازی انجام‌شده بر اساس روش برنامه‌ریزی توافقی، فرضیه پژوهش مورد تائید قرار گرفت.